Shared posts

27 Nov 01:08

HARTÉMONOS DE AMOR YA QUE NO PODEMOS HARTARNOS DE PAN: SEXOLOGÍA Y ANARQUISMO

by Lima Acida

Sexología y anarquismo: una historia de amor (1900-1939)



París, año 1900. Las ideas anarquistas y la reflexión científica sobre la sexualidad entran en contacto por primera vez en el piso que tiene en esa ciudad Francisco Ferrer Guardia, donde tiene lugar el primer Congreso Neomalthusiano Internacional. La Liga Neomalthusiana francesa se había creado cuatro años antes, pero es con ese primer congreso con el que se dará un impulso definitivo a las ideas neomalthusianas, en buena medida por la labor que desempeñan a partir de entonces algunos de los asistentes. Entre ellos, el médico holandés J. Rutgers, uno de los impulsores de la legalización de los métodos anticonceptivos en Holanda; Charles Drysdale, autor de la conocida obra neomalthusiana Elementos de ciencia social, reeditada varias veces y traducida a múltiples idiomas; Emma Goldman, cuyas reflexiones sobre el amor y la sexualidad serán claves para el movimiento anarquista, y el propio Ferrer Guardia, que cede su piso porque las autoridades habían prohibido expresamente que el congreso se celebrase de forma pública. Las ideas neomalthusianas eran demasiado peligrosas para el orden social.



En 1798 el economista inglés T.R. Malthus publica su famoso libro Ensayo sobre el principio de la población, en el que predice un aumento de la población muy superior al de los recursos. Durante todo el siglo XIX, esta obra será usada por la burguesía, la Iglesia y los diferentes Estados europeos para justificar la desigualdad social en la que se hallaba el cada vez más numeroso proletariado. Sin embargo, a finales de siglo surge una nueva corriente que readapta la obra de Malthus y la hace útil a unos intereses completamente diferentes: los de la clase obrera. Desde entonces, el neomaltusianismo equivale a procreación consciente, separación entre placer y reproducción, derecho de las mujeres a decidir libremente sobre su embarazo y rechazo de las políticas natalistas promovidas por el Estado y la Iglesia. Es decir, se empieza a pensar en la sexualidad humana desde un punto de vista científico, alejada de los preceptos religiosos que la habían dominado hasta entonces. Aunque el nacimiento oficial de la Sexología como ciencia tiene lugar en 1907 con la publicación del libro La vida sexual contemporánea, de Iwan Bloch, es el neomaltusianismo el que sienta las bases para que esto sea posible, ya que empieza a elaborar un discurso propio sobre la sexualidad que la saca de las manos de los eclesiásticos.


En esta elaboración de un discurso propio será clave la participación anarquista, que está presente en el neomalthusianismo desde sus inicios como movimiento en el domicilio de Ferrer Guardia. De hecho, a partir de ese momento, el anarquismo será el que lleve la iniciativa en el pensamiento y la práctica sexológica en su conjunto, en el que el neomalthusianismo será un elemento clave pero no el único en el que los anarquistas participarán. Esta toma de la iniciativa del movimiento libertario tendrá especial relevancia en lo que se considera propiamente la labor de un sexólogo: la educación, el asesoramiento y la terapia sexual.



Seguramente el mejor ejemplo de ello sea el trabajo del médico anarquista Luis Bulffi, que ya en 1904 abrió en Barcelona el primer centro de planificación familiar. Además, ese mismo año crea la sección neomalthusiana ibérica, que nace de un ciclo de conferencias impartidas un año antes en esa ciudad y que había supuesto la entrada oficial de esta corriente en España, aunque Ferrer Guardia ya había publicado algunos artículos sobre el tema en el Boletín de la Escuela Moderna. Pero además del trabajo de asesoramiento y difusión, Bulffi iniciará una labor clave en el ámbito de la educación sexual, con la publicación a partir de ese mismo año de la revista Salud y Fuerza y la distribución gratuita de 50.000 ejemplares del folleto Exposición de doctrinas neomalthusianas, en el que se dan a conocer distintos métodos anticonceptivos.


En 1905, solo un año después de la creación de la primera sección en Barcelona, se contabilizan un total de treinta y seis secciones distribuidas por todo el territorio nacional. Estas secciones se coordinarán en la Liga Neomalthusiana Ibérica y en ellas se realizarán labores de educación sexual y de difusión de las tesis de la procreación consciente, poniendo especial énfasis en los métodos anticonceptivos y en la necesidad de que las mujeres decidan sobre sus embarazos. Además, estas secciones se hicieron cargo de extender la revista Salud y Fuerza, que en los primeros meses de su existencia ya editaba alrededor de 4.000 ejemplares, un número muy alto pero que resultaba insuficiente para la gran demanda que había. De hecho, esta revista se convertirá en una publicación clave para el anarquismo español, no solo por sus contenidos –referidos fundamentalmente a temas de salud, alimentación y sexualidad–, sino además porque abrirá el paso a la aparición de otras publicaciones de una relevancia aún mayor para el movimiento libertario, como la Revista Blanca y Generación Consciente, que luego cambiará su nombre por el de Estudios.



Estas publicaciones no tendrán como único interés los temas relacionados con la sexualidad, pero realizarán una contribución determinante en cuestiones que tienen que ver con ella. Especialmente en Estudios, se publicaron artículos fundamentales para el pensamiento anarquista sobre esta temática, que abarcaban desde los métodos anticonceptivos hasta la maternidad, la pareja, la masturbación o la ruptura de la asociación entre el sexo y la reproducción. De hecho, el nivel de discurso alcanzado en estos artículos no se ha vuelto a conseguir ni siquiera en la actualidad, a pesar de la aparente libertad sexual en la que vivimos. Un buen ejemplo es el tratamiento que se hace de los celos dentro de la pareja, a los que se considera un sentimiento autoritario basado en el control y el dominio, mientras que hoy lo más común es considerarlos un sentimiento normal, del que solo hay que preocuparse cuando alcanza límites obsesivos. Otro buen ejemplo es la traducción de artículos de autores como Émile Armand y Enrico Malatesta, que abrieron el debate sobre el amor libre.

Por otra parte, el interés de Estudios por las temáticas relacionadas con la sexualidad no fue algo puntual o secundario, sino que estuvo siempre entre las principales líneas de trabajo de la revista. Esto puede verse con claridad en la cantidad de artículos sobre estos temas que había en los sucesivos números, que frecuentemente llegan a suponer la mitad del total del contenido. Esta gran cantidad de artículos hacía que no todos ellos defendiesen unas mismas ideas, sino que hubiese discusión y debate en torno a temas como la masturbación o la homosexualidad. No obstante, a pesar de este debate, existían unas líneas comunes de pensamiento que giraban en torno a la necesidad de acabar con el control de la sexualidad por parte del Estado, el Capitalismo y la Iglesia, y de luchar por que cada persona sea la que tome las decisiones sobre su cuerpo.


Estas líneas comunes de pensamiento serán las que permitan al anarquismo elaborar un discurso propio sobre la sexualidad que le hará llevar la iniciativa en el pensamiento sexológico durante casi cuarenta años. Por supuesto, hubo otras figuras relevantes en la Sexología de la época en nuestro país –basta con citar a Gregorio Marañón, Hildegart Rodríguez o la organización de las primeras jornadas sexológicas en 1932–, pero lo cierto es que fue un movimiento posterior en el tiempo, como demuestra la tardía fecha de celebración de las jornadas, y limitado a un plano teórico, sin que se pusiesen en marcha otras iniciativas de educación o asesoramiento sexual. Esta labor fue realizada únicamente por el movimiento anarquista, que vio en la sexualidad un ámbito fundamental para conseguir la completa libertad del ser humano.

Sexología y anarquismo en la actualidad

El fin de la guerra civil en 1939 acaba con el movimiento libertario español, que es prácticamente aniquilado. Los anarquistas que no acaban en el exilio, luchan contra el régimen franquista con todas las armas de que disponen durante casi dos décadas, pero en un contexto de represión brutal, el movimiento carece de fuerza para generar debate o pensamiento.




En Europa, el escenario tampoco será muy propicio. Aunque la Segunda Guerra Mundial acaba con el triunfo de los aliados, el continente está devastado social y económicamente, y el movimiento obrero necesitará un tiempo para reconstruirse. La hegemonía internacional está ahora en Estados Unidos, que juega un importante papel no solo en el plano económico, sino también en el ideológico. Para el movimiento obrero, incluyendo al anarquismo, esto implicará un importante retroceso, ya que en el contexto de la Guerra Fría todas las ideologías de izquierda serán vigiladas y perseguidas. Para la Sexología supondrá un fuerte cambio de rumbo que le hará perder en gran medida su capacidad emancipatoria y la reducirá a una serie de estudios estadísticos sobre las costumbres sexuales de los americanos y a un conjunto de técnicas para gestionar la vida en pareja. La profunda reflexión sociológica y filosófica de la Sexología europea es sustituida por un pensamiento mucho más pragmático, que pierde la capacidad de entender la sexualidad como un campo de batalla clave para la lucha por la emancipación y la libertad.

Esta forma de entender la sexualidad no volverá a surgir hasta los años setenta, cuando el feminismo cobre fuerza como movimiento y luche por convertir lo personal en político. Las reivindicaciones en torno a la sexualidad vuelven entonces a estar encima de la mesa, y el feminismo comienza a generar un discurso propio sobre cuestiones como el aborto, la maternidad o las relaciones de pareja. Sin embargo, salvo excepciones puntuales, este discurso no conecta con el anarquismo hasta los años noventa, cuando los sectores más radicales del feminismo comienzan a reflexionar sobre la sexualidad, no ya solo desde el punto de vista de reivindicación de los derechos, sino desde el ámbito de la identidad. Se produce entonces una confluencia entre el anarcofeminismo y los sectores más radicalizados del movimiento LGTB (Lesbianas, Gays, Transexuales y Bisexuales), que hará surgir un discurso propio sobre la sexualidad, en lo que se conocerá como la teoría queer. Aunque esta teoría tendrá una vertiente puramente académica, también habrá otra que se desarrollará en ambientes mucho más alternativos, como centros sociales y edificios okupados, y que se difundirá a través de blogs y fanzines.



Se construye así un discurso sobre la sexualidad en el que se considera que todo es construido, no solo el género, sino también el sexo, y que, por tanto, todo puede ser destruido y vuelto a construir. Si a esto le unimos las tesis de Foucault, que será uno de los pilares de la teoría queer, y el pensamiento anarquista, conseguimos un discurso de una potencialidad emancipatoria brutal, porque no solo tenemos un análisis brillante sobre cómo la dominación se inserta en los cuerpos, sino además sabemos que esto es social y no biológicamente construido, y disponemos de una ideología –el anarquismo– que nos permite identificar a los responsables de esa dominación y nos da las armas para cambiar las cosas. Tenemos así que el anarquismo y el pensamiento de la izquierda más radical están volviendo a aportar herramientas para crear un discurso propio sobre la sexualidad, capaz de volver a recuperar la iniciativa en este terreno. Esto coincide además con un momento de escasa profundidad teórica en el pensamiento sexológico, en el que la Sexología ha quedado prácticamente limitada a charlas sobre prevención de enfermedades de trasmisión sexual en los institutos. En este sentido, es especialmente importante continuar en ese camino de recuperación de la iniciativa, ya que el anarquismo tiene la oportunidad de dotarse de una herramienta teórica fundamental en la lucha contra la dominación.

El control y la dominación sobre los cuerpos




Desde sus inicios, una de las estrategias fundamentales de dominación del capitalismo ha sido el control sobre los cuerpos. Este control se inicia ya en el tránsito del feudalismo al capitalismo, cuando se desposee a la población de los saberes y las prácticas tradicionales de cuidado del cuerpo, iniciando una ofensiva planificada contra las mujeres que las realizaban, que son acusadas de brujería. Sin embargo, en este momento, las estrategias de control de los cuerpos son todavía incipientes, ya que el Estado, que será el encargado de llevarlas a cabo, está todavía en proceso de construcción. Más que el control, la estrategia generalizada de este periodo será la desposesión, tanto en el plano cultural como en el material. Cientos de miles de campesinos de toda Europa son despojados de sus derechos tradicionales sobre la tierra y obligados a convertirse en mano de obra asalariada, tanto en el campo como en la industria que comenzará a desarrollarse. Expulsados de sus tierras, masas de campesinos se desplazarán de una ciudad a otra, intentando conseguir trabajo en campos y talleres. El capitalismo consigue así la acumulación originaria de cuerpos que necesita para funcionar.

Y una vez que se tienen los cuerpos, deben ser disciplinados para hacerlos funcionales a las necesidades del nuevo sistema de producción que está empezando a aparecer. El encargado de ello será el Estado, que a partir de la Ilustración comienza a crear las instituciones necesarias para ello. La escuela, el hospital y la prisión se convierten en las fábricas perfectas de cuerpos disciplinados, perfectamente adaptados a las condiciones de trabajo existentes en un capitalismo que va desarrollándose cada vez más. Será un proceso que durará casi dos siglos, pero que estará siempre guiado por una misma línea de actuación: el control y el disciplinamiento de los cuerpos en función de las necesidades de la clase dominante.




Este proceso se intensificará especialmente a partir de mediados del siglo XIX, cuando las necesidades de obreros dóciles capaces de aguantar las condiciones de trabajo en las fábricas aumenten exponencialmente por la extensión de este sistema de producción. Es entonces cuando la burguesía victoriana comienza a prestar una especial atención a la sexualidad, desplegando una ingente cantidad de dispositivos de control sobre cualquier manifestación erótica o sexual. El uso de estos dispositivos se irá extendiendo poco a poco a la clase obrera, a través de las instituciones de control del Estado, sobre todo la escuela y el hospital. Sin embargo, se trata todavía de unos dispositivos de control externos, que disciplinan al cuerpo desde fuera, como los castigos corporales, el internamiento en cárceles y psiquiátricos, los corsés o los aparatos metálicos para evitar la masturbación.

Pero al sistema le queda aún un paso más que dar en esa estrategia de dominación, el último hasta la actualidad: los dispositivos de control internos. A partir de mediados del siglo XX, una vez que el movimiento obrero se encuentra bastante deshecho respecto a las épocas anteriores, el sistema ha aprendido la lección, y pone en marcha unas técnicas de control que generan menos oposición porque actúan dentro de los cuerpos, y no fuera de ellos. Comienzan a desplegarse entonces una serie de dispositivos de dominación que actúan desde dentro, por debajo de la piel, y que serán administrados fundamentalmente por el sistema médico: prótesis, tranquilizantes, antidepresivos, biotecnología, cirugía estética, ingeniería genética. Si antes el símbolo era el corsé, ahora será la prótesis de silicona. Si antes se administraban electroshocks, ahora se darán cantidades ingentes de ansiolíticos y antidepresivos.

Se trata de un avance cualitativo muy importante, porque ahora la dominación no solo se ejercerá desde fuera, sino también desde dentro de los cuerpos, lo que hace mucho más difícil identificar al enemigo y luchar contra él. Además, se trata de una desposesión absoluta, porque ya ni siquiera tu cuerpo te pertenece, sino que está intervenido y atravesado por el sistema. No es solo que te hayan quitado las decisiones sobre él o la capacidad de alimentarlo o cuidarlo de una forma adecuada, sino que además tienes al sistema debajo de la piel.

En esta estrategia de control de los cuerpos, la sexualidad en un sentido amplio es un elemento clave, porque no solo determina la forma de relacionarnos con los demás, sino también lo que somos, nuestra propia configuración como hombres y mujeres. Desde que nacemos, nuestro sexo –o más bien la construcción social que se hace en torno a él– determina nuestra forma de ver el mundo y de relacionarnos con él, y la forma en que vamos construyendo y viviendo nuestra sexualidad marca las relaciones que establecemos con los demás, tanto de uno como de otro sexo. De ahí el interés del sistema por controlar este ámbito, ya que si puedes disciplinar la sexualidad, puedes disciplinarlo todo.

Propuestas




La sexualidad es una cuestión política que se construye discursivamente, es decir, a partir de los discursos hegemónicos y contrahegemónicos que se crean en torno a ella. Obviamente, no todos los discursos tienen el mismo peso en esa construcción, pero todos muestran cómo nuestro sexo y nuestra sexualidad no son previos a los discursos sobre ellos, cómo son productos culturales y no biológicos. Esto no quiere decir que no haya una base biológica, pero esa base es modificada y utilizada en función de los discursos construidos socialmente, y eso es lo fundamental, porque es lo que permite que podamos usarla para ser dominados o para ser libres. La libertad requiere la emancipación en todos los aspectos, y no podemos ser libres con unos cuerpos disciplinados en función de las necesidades del sistema. Por ello, el anarquismo necesita recuperar la iniciativa en el pensamiento sobre la sexualidad, volver a construir un discurso propio que tenga como objetivo la lucha contra el disciplinamiento de los cuerpos y el fin de todas las formas de dominación. Sin ello, sin un pensamiento contrahegemónico capaz de hacer frente al discurso del sistema, careceremos de herramientas teóricas para luchar por la emancipación, y ya sabemos que las revoluciones no son hijas del estómago, son hijas del pensamiento (1).

Por ello, debemos aumentar la reflexión y el debate sobre nuestra sexualidad y nuestros cuerpos desde dentro del movimiento anarquista, especialmente en un momento en el que no hacerlo implica que la iniciativa en este ámbito la lleven los grupos antiabortistas o la propaganda de Hollywood, en la que se normalizan situaciones de control dentro de la pareja y en la que se refuerza constantemente la idea de que ésta implica una entrega total a la otra persona por la que debemos renunciar a nuestras propias ideas y deseos, sobre todo en el caso de las mujeres. Además, en este debate es importante tender puentes y construir alianzas con el anarcofeminismo y los sectores más radicales del movimiento queer, que ya han sentado las bases de una reflexión que debe hacerse extensiva a todo el pensamiento libertario y no únicamente a un sector de él. En ocasiones, el feminismo y las tesis queer parecen encontrar resistencias en el movimiento anarquista más convencional, que las considera unas cuestiones secundarias respecto a temas laborales o económicos. Sin embargo, la riqueza del anarquismo está precisamente en que nunca fue como el marxismo, nunca fue solo una teoría económica, sino que es una filosofía de vida, una ideología que lucha contra la dominación en todas sus manifestaciones, y no únicamente en el plano económico. Por eso, el anarquismo siempre entendió que no era suficiente con tomar los medios de producción, sino que la libertad era mucho más que eso y que empezaba precisamente en el fin de la domesticación sobre los cuerpos. A partir de este debate, el anarquismo deberá pasar a la práctica y construir movimiento mucho más allá del plano teórico, en la calle, pero para ello el primer paso debe ser la reflexión.





(1) Soledad Gustavo
Hartémonos de amor ya que no podemos hartarnos de pan: sexología y anarquismo
Layla Martínez  Estudios | nº 2-2 | 2012 | Misceláneas | pp. 183-187.
23 Oct 12:41

Tacos de cogomelos e cabaza

by Raquel Vergara

Ingredientes:

4 cogomelos  (boletus eringii ou outro tipo de cogomelos)  , 200 g de cabaza, media cebola, queixo feta, 2 dentes de allo, aceite de oliva virxe extra, vinagre de viño tinto, pementa negra moída, 1 culleriña de pemento doce da Vera, sal, 6 "tortillas" mexicanas.




Elaboración:


  1. Cortar os cogomelos en láminas.
  2. Mesturar 4 culleres de aceite, 1 culler de vinagre, 1 dente de allo picado moi fino, 1 culleriña de pemento doce, sal e pementa ao gusto.
  3. Mollar as láminas de cogomelos coa mestura anterior e reservar.
  4. Cortar a cebola en pluma e a  cabaza en láminas finas. Picar moi fino un dente de allo.
  5. Poñer nunha tixola un pouco de aceite e engadir a cebola, a cabaza e o dente de allo picado. Facer a lume moi suave coa tixola tapada.
  6. Cando a cebola e a cabaza estean feitas engadir sal e pementa ao gusto. Reservar.
  7. Poñer nunha tixola os cogomelos e facelos a lume suave.
  8. Montar os tacos poñendo en cada "tortilla" cogomelos e cabaza con cebola.
  9. Esmiuzar o queixo feta e botalo por enriba dos tacos.
  10. Suxestión: Engadir aos tacos un pouco de zume de lima ou facer unha salsa mesturando iogur natural e unha salsa de tomate moi picante.



Dificultade: Fácil.
Tempo aproximado: 45 minutos. 

23 Oct 11:42

Sae moi barato asasinar a mulleres: 5 anos por asasinar a tiros a súa moza

by Vigo (Pontevedra)




Pistorius, condenado a 5 anos por asasinar a súa moza. Nun país, Sudáfrica, onde unha muller morre asasinada cada oito horas, a pena de 5 anos é “preocupante” para a Liga de Mulleres do Congreso Nacional Africano. É preocupante para calquera sociedade preocupada polo feminicidio das mulleres... 

http://internacional.elpais.com/internacional/2014/10/21/actualidad/1413874404_815241.html


23 Oct 11:41

Oito etapas na discriminación laboral das mulleres

by Vigo (Pontevedra)



1. Desemprego e inactividade laboral

2. Contratación precaria e a tempo parcial

3. Desigualdade salarial

4. Dificultades na conciliación

5. Máis paro feminino

6. Elas tardan máis en conseguir outro emprego

7. Desigualdade na prestación por desemprego

8. Elas son máis pobres

http://www.publico.es/actualidad/506338/ocho-etapas-de-la-discriminacion-laboral-de-las-mujeres
23 Oct 11:41

Una carta abierta a los hombres (feministas)

by Pikara Magazine
Yo me llamo feminista. Me emociono por asuntos feministas y por la lucha por la igualdad. Soy un hombre blanco, heterosexual y sin discapacidades. Este texto se dirige principalmente para hombres que cumplan con aquellos criterios. Y propone dos tareas fundamentales en nuestra lucha feminista: uno, retroceder y callarnos y, dos, hablar con otros hombres.
23 Oct 11:41

El poliamor ‘is the new black’*

by Brigitte Vasallo
Es naíf pensar que la inmensa trama del sistema monógamo se soluciona teniendo más de una relación. Y es violencia coaccionar a los y las demás para que se “liberen” de todo este armazón con argumentos que refieren a los grandes discursos, pero que no contemplan los dolores ni las dificultades.
16 Oct 23:04

“VIVENCIAR A MENOPAUSIA DUN XEITO POSITIVO”

by Vigo (Pontevedra)
Informamos, por si é do voso interese que o vindeiro mércores dia 15 comenzará na A.V.V. VAL DO FRAGOSO (fronte o Estadio de Balaidos), un curso GRATUITO, titulado “VIVENCIAR A MENOPAUSIA DUN XEITO POSITIVO”, o curso consideramos é moi interesante para tódalas mulleres que queiran aprender a vivir dun xeito positivo esta nova etapa na vida da muller.


Datos do curso:


TÍTULO: “VIVENCIAR A MENOPAUSIA DUN XEITO POSITIVO”

LUGAR DE IMPARTICIÓN: A.V. VAL DO FRAGOSO

DATA DE COMENZO: MÉRCORES 15 DE OUTUBRO

HORARIO: De 17:00 a 19:00 hs

INSCRICIÓNS: Na propia asociación ou nos teléfonos 986 24 20 29/ 645 839 846


PREZO: GRATUITO

07 Oct 23:02

Si no mojo te llamo

by Maria Llopis


Malena Pichot, grande!

02 Oct 17:52

MSF rechaza el dinero de Australia y pide personal sanitario contra el ébola

by contacto@eldiario.es (EFE)

La organización Médicos Sin Fronteras (MSF) rechazó el dinero donado por el Gobierno australiano e instó a las autoridades a enviar personal sanitario a África occidental para luchar contra el ébola.

"MSF simplemente no tiene la capacidad de hacer el trabajo solo. Estamos rechazando gente en nuestras clínicas que han estado por encima de su capacidad durante semanas", indicó la organización en un comunicado divulgado hoy por los medios locales.

El Gobierno de Camberra ofreció a Médicos Sin Fronteras 2,2 millones de dólares (1,75 millones de euros), pero la ONG reclamó el apoyo de facultativos que podrían tener "un impacto muy significativo" en la lucha contra la enfermedad.

"Hasta una docena de personal capacitado que pueda supervisar los equipos locales en la gestión del centro de aislamiento, ayuda en la detección de los casos y medidas de control del brote podría salvar miles de vidas", señala MSF.

En seis meses, el ébola ha infectado a 6.553 personas y ha causado la muerte de 3.100, lo que la ha convertido en la mayor epidemia de esta enfermedad jamás registrada desde que el virus se descubrió en 1976 en la República Democrática del Congo (antiguo Zaire).

MSF asegura que las limitaciones logísticas le impiden aumentar su ayuda en países como Liberia, Sierra Leona o Guinea, tres de los países más afectados por la epidemia, según la agencia australia de prensa.

"Australia debe detener las excusas para unirse en la lucha contra el ébola (...) Países como Australia, con capacidad de marcar diferencias sobre el terreno, están mirando a otro lado para evitar tener responsabilidad y se niegan a enviar a su propio personal para ayudar", añade el comunicado.

01 Oct 17:43

MURAL DE CORRESPONSABILIDADE

by admin

Que é a corresponsabilidade para ti?

Ven a contarnolo este venres a partir das 18h á Porta do Camiño.

Cos teus pensamentos, debuxos, consellos… armaremos un amplio e fermoso tendal colectivo.

Podes traer os teus bártulos ou usar os que preparará a Vogalía da Muller para dar forma á túa mensaxe. O caso é expresarse e aprender, todas e todos, conxuntamente.

Agárdamoste!

 

01 Oct 17:43

ADEGA: 444 pessoas retiram 10 toneladas de resíduos dos rios galegos





limpeza-rios 04Aínda que con ameaza de trebóns nalgunhas zonas de Galiza para esta fin de semana, fomos novamente moitas as persoas que nos mollamos polos ríos na VII Limpeza simultánea de ríos. Houbo grupos grandes e pequenos, de nenos e nenas e de maiores. Limpáronse grandes ríos e tamén pequenos regatos, pero todas e todos tiñamos o mesmo obxectivo: coidar os nosos ríos e concienciar á sociedade da necesidade de que estean ben conservados.


Recolléronse refugallos de todo tipo, e coma sempre abundaron os plásticos (botellas, garrafas, bolsas, sacos...). Apareceron tamén rodas de automóbiles, cristais e asentos, e os electrodomésticos tampouco faltaron, lavadoras, frigoríficos e televisións. Apareceu tamén algunha uralita, roupa, calzado... Algúns dos grupos se adicaron tamén a manter os sendeiros de pescadores.  

Calculamos que os residuos de todos os concellos suman perto de 10 toneladas, pero debemos lembrar que o noso principal obxectivo non era este. O voluntariado ambiental non é man de obra barata que poida suplir o traballo da administración, somos, por outra banda, unha masa de xente que axuda a concienciar á sociedade. O voluntariado denuncia que a situación dos nosos ríos debe mudar, e para iso facemos actividades como esta.  

A VII Limpeza Simultánea “Móllate polos ríos” celebrouse este ano en 45 concellos de toda Galiza, e participaron un total de 57 entidades (asociacións, comunidades de montes, colectivos ecoloxistas, delegacións de ADEGA, etc.) e tamén 8 concellos que organizan directamente esta actividade en 46 treitos de río.  
Debido as condicións meteorolóxicas, algúns colectivos e concellos adiaron a actividade para o próximo domingo, polo que tamén agradecemos o esforzo que supón convocar dúas veces a mesma actividade.  

Proxecto Ríos é un proxecto financiado por Augas de Galicia e a Consellería de Medio Ambiente, Territorio e Infraestruturas. Para esta actividade contamos coa colaboración de Confederación Hidrográfica Miño-Sil, asi como os concellos de A Estrada, Ames, Cambre, Carballo, Cariño, Cuntis,  Fene, Gondomar, Lugo, Muxía, Poio, Pontevedra, Rianxo, Salceda de Caselas, San Sadurniño, Santiago de Compostela e Teo.  

Para levar a cabo a actuación reeditouse o protocolo de limpeza de ríos co fin de ofrecer unhas pautas sobre cómo se debe facer unha limpeza ecolóxica nos ecosistemas fluviais. Tamén se agasallou aos/ás voluntarios/as con unhas camisolas co lema da limpeza.

Actualizouse a páxina web para a limpeza http://limpeza.proxectorios.org/  onde se especifica que é a limpeza, onde se celebraron, os contactos dos/das coordenadores/as, e as entidades participantes e financiadores.  

Ao longo desta semana publicaremos na web do Proxecto Ríos: www.proxectorios.org e na web específica da limpeza: http://limpeza.proxectorios.org/ un informe coas conclusións finais desta actividade, así como as fotos da xornada da limpeza que aínda estamos a recibir dos grupos participantes.

A todos e todas, grazas por coidardes dos nosos ríos!

01 Oct 17:40

El Patio Maravillas se moviliza ante una denuncia que pide su desalojo

by contacto@eldiario.es (Laura Olías)

El centro cultural y social Patio Maravillas, situado en la calle Pez 21, en el distrito madrileño de Malasaña, ha lanzado una alerta a la ciudadanía y al Ayuntamiento de Madrid. La empresa propietaria del inmueble, Nivel 29, ha presentado una denuncia contra los ocupantes del espacio, que abre un proceso para desalojar el edificio y que los colectivos presentes en el centro intentarán parar con el apoyo de la sociedad. "El Patio no se desaloja, el Patio vive", responde rotunda una de sus participantes, Elena. 

El espacio cultural funciona en este inmueble desde hace cuatro años y medio, pero sus actividades –que incluyen desde "clases de salsa, cine forum, o las reuniones de colectivos como Juventud Sin Futuro y Oficina Precaria", recuerda Elena– se remontan siete años atrás. Su función social y cultural es la razón por la que los defensores del patio piden un espacio alternativo al Ayuntamiento de Madrid. "La legitimidad nos la dan todas las personas que llevan años participando en las distintas actividades que ha organizado el Patio", continúa la participante.

Hoy lanzamos #AlertaPatio y os convocamos a todas a defenderlo pic.twitter.com/nEqNn83ECn

— Patio Maravillas (@patiomaravillas) octubre 1, 2014

#AlertaPatio porque desalojarlo es incidir en el modelo de especulación de los barrios. Para ruina su ciudad, para lujo nuestra lucha.

— Oficina Precaria (@OfiPrecaria) octubre 1, 2014

Uno de los argumentos de la denuncia incide en un supuesto mal estado del edificio. "Dicen que está en ruinas y eso no es cierto. No es más que una excusa para echarnos", critica Elena. En su opinión, una prueba de ello es que en uno de los incendios que sufrió el centro, los bomberos les dejaron volver al interior. "Creo que si hubiese estado en ruinas o hubiese sido peligroso no lo habrían permitido", continúa.

El 25 de Octubre tenemos una cita en el @patiomaravillas para demostrar que la ruina son quienes quieren desalojarnos #AlertaPatio

— Juventud SIN futuro (@juventudsin) octubre 1, 2014

El colectivo lanza la campaña #AlertaPatio, que ya es trending topic, para que "la ciudadanía esté atenta" y apoyen la pervivencia del espacio. "Llevamos pidiendo al Ayuntamiento de Madrid una reunión para hablar de alternativas desde mayo y vamos a seguir intentándolo", apunta Elena. De momento, el Patio va a reforzar sus actividades en los próximos días y el próximo 25 de octubre hay convocada una concentración en el centro social "para defenderlo y demostrar que la única ruina es la de quien expropia nuestros derechos", recoge un comunicado.

02 Feb 15:42

A Loja do Gato Preto





020214 loja-do-gatopreto[Jesus Calvo] Situaçom: ceia na minha casa, com a bebedeira de rigor.


Perguntam-me onde é que comprei as candeias que ambientam o local. E respondo: ‘Na Loja do Gato Preto’. Pronunciado ‘loja’ como se pronuncia em galego.

Respondem-me: Es ‘loJa’, com ‘j’ castelhano.

Insisto: ‘loJa’. [Com ‘j’ galego].

Teimam: Pero pone ‘loJa’, con ‘jota’ [castelhano].

Miro com cara de ‘seica me queres foder?’.

Reparam em que sou um “sujo portugueiro”... e dizem: ‘Aaaah, vale! Pues yo lo digo con jota, que es como está escrito’.

Calo... por muitos motivos. O primeiro é que estou com amigos. O segundo que sei que sabem bem como é que eu penso, nom é preciso dar explicações. O terceiro que vou farto de discutir sempre as mesmas cousas, as mesmas certezas, as mesmas verdades que nom precisam de discussom nengumha. O quarto, e o mais importante, é porque estamos de festa.

Nesse momento, por deferência, recusei deixar em evidência a minha amiga... e por isso recusei convidá-la a pronunciar nomes por todos nós conhecidos, como Jennifer López, Josep Borrell, Julia Roberts, Jean Claude Van Damme... ou já postos Shakira (de todos é sabido que o ‘h’ nom tem som em espanhol) ou Ronaldinho (quem nom tem escuitado alguém pronunciar ‘Coruna’ alguém que vê um sinal de trânsito no que foi substituido o ‘ñ’ por um ‘nh’?)... ou Paulo Coelho (esse nome que nengum jornalista espanhol parece saber pronunciar).

Cabe dizer que nom sou parvo e nem se me passaria pola cabeça convidar ninguém a pronunciar ‘Rio de Janeiro’, pois já se encarregaram os média espanhóis de nos estragar a pronúncia do primeiro mês do ano.

Enfim, só aguardo que a minha querida amiga se ponha um chisco colorada agora ao ler este artigo que lhe penso enviar polo Facebook... e repare em como é que a sua mente pronunciou os nomes dos famosos arriba mencionados.

Este é um exemplo prático de como funciona o colonialismo mental. Inconscientemente. Temo-lo inserido nas nossas cabeças através dos médios de massas. E os exemplos práticos como este som os que demonstram que nom sou um radical “chungo” nengum... simplesmente mostro umha realidade que se nos oculta ;).

02 Feb 15:38

Mais umha concentraçom mensal reclamando a liberdade dos presos independentistas

by ceivar@ceivar.org (editor)

con_jaContra chuva e vento, de novo as solidárias voltarom sair ás ruas do País. Detrás da legenda “liberdade presos independentistas” um amplo número de pessoas concentrarom-se a partir das sete da tarde em nove localidades galegas para arroupar aos retaliados políticos e denunciar a sua situaçom de dispersom e encarceramento.

Durante as mobilizaçons repartirom-se mais dum milhar de brochuras nas que se informou dos juízos contra a militância independentista que vam decorrer nos vindeiros meses, conseguindo deste jeito a atençom da cidadania. Assim mesmo aproveitou-se para berrar reclamando a repatriaçom dos presos e exigindo os seus direitos. O toque mais humano produziu-se ao final dos atos quando as concentradas exibirom faixas para parabenizar a Antom Santos que nas vindeiras semanas celebrará o seu aniversário. As imagens serám remitidas polo Organismo Popular Anti-repressivo Ceivar até a prisom de Aranjuez.

Finalmente e como já é habitual, em Noia a Polícia voltou identificar ás solidárias. No resto de localidades nom se registrarom incidentes.

31 Jan 15:38

Vizinhança corta o tránsito no Polígono do Tambre para denunciar o deterioro do serviço de autocarro





tambre1Cerca dun centenar de veciñas e veciños do Son e arrededores da parroquia da Gracia concentráronse hoxe nas imediacións do Polígono do Tambre para esixir o restablecemento do servizo de transporte urbano.


Desde setembro do ano pasado, a veciñanza destas parroquias ven identificando a eliminación de paradas e a redución da frecuencia das liñas de autobuses que comunican estes núcleos de poboación.

Denuncian que a día de hoxe, teñen que desprazarse máis de 2 Km para acceder ao dito transporte por vías que carecen de beirarrúa, o que supón, ademais dun prexuízo para estes núcleos, un perigo, sobre todo porque moitos dos usuarios e usuarias son persoas maiores e/ou con mobilidade reducida.

Tras cortar a circulación durante aproximadamente unha hora e despois de que efectivos da Policía Nacional ameazaran con identificar e multar as persoas que se estaban a manifestar polo dereito a un servizo municipal básico como é o transporte público, as veciñas e veciños do Son e arrededores deron por concluída a concentración e anunciaron novas mobilizacións para os próximos días.

No comunicado que repartiron entre os medios e persoas solidarias que ata alí se achegaron, defenden que o transporte público colectivo ten que servir para favorecer a vertebración territorial dos núcleos máis afastados do centro urbano, ademais de supor a alternativa máis ecolóxica, económica e solidaria. Remarcan ademais que "A drástica redución do transporte urbano dificulta a xestión diaria da veciñanza á hora de acudir aos postos de traballo, ao mercado, aos centros médicos ... o que pode considerarse un agravio comparativo con outras zonas do concello.

 

tambre2

 

Fotos: CUT

 

31 Jan 15:37

Iniciam campanha de solidariedade com a militante independentista Maria Osório





osorioEm junho do ano passado os militantes independentistas Roberto Rodrigues, Antom Santos, Eduardo Vigo e Maria Osório fôrom julgados num juízo político na Audiência Nacional.


A Roberto e a Edu condenárom-nos a 18 anos de cadeia a cada um, namentres que a Maria e Antom a umha década respetivamente. Atualmente Maria Osório atopa-se em liberdade á espera de que em qualquer momento chegue a notificaçom que a obrigue a entrar em prisom. Como parte da campanha de denúncia desta situaçom criou-se o blogue "eutambémsommariaosorio" como um jeito de demostrar o apoio cara a companheira independentista e de tecer redes de solidaridade desde qualquer recuncho do mundo.

O endereço do blogue é o seguinte: http://eutambemsommariaosorio.wordpress.com/ e nele poderedes subir as vossas imagens com um cartaz com a legenda "Eu Também Som Maria Ossório" enviando-as a eusom.mariaosorio@gmail.com

Todas somos Maria Osório!!

A nossa solidaridade é imparável!

 

31 Jan 15:36

Atividades do CS Xebra! em fevereiro





FevereiroO Centro Social Xebra! de Burela programa um mês de fevereiro cheio de atividades culturais, solidárias e políticas.


No sábado 1 (20:30h) decorrerá a palestra "Cabo-verdianas em Burela (1978-2008). Migraçom, relaçons de género e intervençom social" a cargo de Luzia Oca González.

O dia 8 de fevereiro (21:30h) haverá um concerto do grupo "Desterrados"

A solidariedade internacionalista tem espaço o 15 de fevereiro (sábado), com o "Dia de solidariedade com a Catalunha", que inclui umha calçotada popular e a projeçom do documentário "L'Operació Garzón contra l'independentisme català".

O sábado 22 (21:30h) voltará a música ao CS Xebra! da mao do concerto de Som do Galpom.

E finalmente, o dia 28 de fevereiro (sexta-feira) às 20:30h a organizaçom independentista NÓS-UP apresentará o seu Programa Tático para a Rebeliom Popular.

 

 

31 Jan 15:36

Carta a Feijó dos coletivos em defesa da saúde pública em contra do copagamento





copagamento2Desde as Plataformas Iniciativa Galega Pola Gratuidade da Sanidade e SOS Sanidade Pública que agrupan concellos de diferente signo político, organizacións veciñais e de pacientes, organizacións de profesionais sanitarios/as, ONGs, Colectivos de Inmigrantes, sindicatos, organizacións políticas, etc., queremos amosar o noso rexeitamento á introdución en Galiza do copago por medicamentos de dispensación hospitalaria.


1.- Porque a consideramos unha medida irracional e inxusta xa que

  • Na maior parte dos casos a perda do posto de traballo afecta a pacientes con enfermidades graves como o cancro, esclerose múltiple, artrite reumatoidea, que teñen unha elevada mortalidade, e que se asocian con graves molestias para os pacientes e en moitos casos discapacidade permanente.
  • A aplicación desta medida provocará para estes/as enfermos/as crónicos/as máis dificultades das que xa teñen para acceder aos medicamentos necesarios. As persoas e familias afectadas por estas enfermidades adoitan incrementar os seus gastos entre 400 e 600 euros e supoñen na maior parte dos casos a perda do posto de traballo propio ou dos/as familiares (caso de que a enfermidade afecte a un menor que necesita en moitos casos a presenza dalgún dos pais).

2.- Non cumpre ningún dos criterios argumentados pola administración sanitaria para xustificar os copagamentos: O carácter disuasorio e o recaudatorio dos mesmos, e neste caso non se cumpre en ningún dos dous supostos.

  • Non ten carácter disuasorio dado que a indicación da prescrición corre a cargo de especialistas clínicos e a súa administración contrólase polos servizos de farmacia hospitalarios, polo que os/as pacientes non teñen ningunha capacidade de decisión nin de opción para acumular este tipo de fármacos.
  • Tampouco é esperable un efecto recaudatorio dado que os gastos en persoal e equipamento administrativo necesarios para garantir o cobro compensarán os ingresos polo mesmo.

3.- O argumento da Consellaría de Sanidade de garantir a cohesión e a harmonización do sistema sanitario, tampouco se sostén dado que a maior parte das Comunidades Autónomas, incluídas as gobernadas polo Partido Popular (como Castela a Mancha presidida pola Secretaria Xeral deste partido), anunciaron que non a aplicarán ou que asumirán o pago dos devanditos medicamentos con cargo aos seus orzamentos públicos, dadas a súa dureza social e as súas repercusións sanitarias.

4.- Por todo iso esiximos á Xunta de Galiza que recapacite e non aplique esta medida que prexudica gravemente os colectivos afectados pola enfermidade e que en moitos casos non poderán facer fronte aos pagos pola súa vulnerabilidade económica e social.

5.- Facemos un chamamento aos traballadores sanitarios e á sociedade galega para que se mobilice en apoio desta solicitude.

31 Jan 15:36

Ceivar convoca concentraçons solidárias com os presos independentistas





images-stories-ceivar-Concentra janeiro-415x269Começamos 2014 com um calendário ateigado de citas anti-repressivas. Durante este primeiro trimeste do ano 21 independentistas vam ser processadas, o Estado está a tensar a corda mas este Povo caminha com firmeça porque está resolto a ser livre.


Liberdade, a verba chave em todos os nossos vieiros cara a libertaçom nacional. Liberdade, a realidade que ansiam os nossos presos políticos dispersados polo Estado Espanhol. Liberdade para que a Galiza nom chore polos filhos bons e generosos que lhe faltam. Liberdade para que as famílias nom tenham que percorrer centos de quilómetros todas as semanas para falar 40 minutos com Carlos, Edu, Teto, Xurxo, Senlheiro ou Antom.

Reclamamos liberdade para os presos independentistas e por isso, como cada sexta de fim de mês, voltaremos a estar nas ruas do País apoiando as reivindicaçons do Coletivo de Presos Políticos Galegos.

Une-te e difunde as concentraçons mensais da solidaridade. O momento é agora.

BURELA: Praça do Concelho às 20:00

FERROL: Praça Amada Garcia às 21:00

PONTE VEDRA: Praça da Peregrina às 19:00

COMPOSTELA: Praça da Galiza às 20:30

CORUNHA: Cantom Obelisco ás 20:30

LUGO: Praça Maior às 20:30

OURENSE: Praça do Ferro às 20:00

VIGO: Marco (Rua Príncipe) às 20:00

NOIA: Palco Alameda de Noia às 21:00

31 Jan 15:35

Nós-UP qualifica de "disparate do PP" o parque infantil na praça da Galiza em Compostela





prGZO Concelho está a construir um parque infantil na Praça da Galiza. Este espaço, que suporta elevadíssimas doses de contaminaçom acústica e atmosférica, nom é o local ajeitado para as crianças brincarem.


É inevitavel lembrarmos que foi aquí onde se perpetrou umha das mais destacadas aberraçons urbanísticas do tardofranquismo em Compostela, executada pola Cámara presidida polo franquista António Castro Garcia, a destruiçom do emblemático prédio modernista que acolhia a empresa de transporte Castromil. Em 1975 a especulaçom imobiliária iniciava a construçom do primeiro parque subterráneo de estacionamento compostelano.

Agora os seus herdeiros políticos instalam umha área para as crianças na zona contigua à rua do Hórreo. O cerramento da área nom evitará o perigo que supom o acceso contínuo de pessoas com crianças da mao a esta rotunda quadrangular, e o "muro vegetal" nom evitará as cianças respirarem o ar mais poluído de Compostela durante o tempo que demorem a brincar.

A reforma afeta 240m2 dos 800 totais. De NÓS-UP achamos que para além das medidas visadas ao problema do intenso tráfego, o que precissa este local é o incremento da massa florestal de espécies autótones, tanto por razons estéticas como de saúde pública.

Esta obra é o último disparate do corruto governo municipal de Angel Currás. Cada dia que passa somam mais razons para botá-los

 

31 Jan 15:32

alemdogenero: "Sou Brunna Valim, tenho 39 anos, sou orientadora...

















alemdogenero:

"Sou Brunna Valim, tenho 39 anos, sou orientadora socio-educativa no Centro de Referência da Diversidade, sou casada, sou hiv positiva, militante e ativista do movimento de aids e lgbt e também transexual.

Todos os momentos da minha vida tive que reafirmar minha identidade.
Por conta disso me excluí da escola por muito tempo e vivi à margem por muito tempo. Fui profissional do sexo durante 22 anos da minha vida.

De tanto levar porrada eu aprendi também a dar porrada.

Hoje eu entendo que na militância é possível lutar com outras armas: de empoderamento, de palavras, de articulação, de mudança.

O que que o meu estado vai fazer por nós? Visibilidade? Nós temos visibilidade, nós provocamos visibilidade. Não queremos direito à parte, não queremos nenhum direito a mais, queremos direito igual ao de todos, queremos ser reconhecidas enquanto pessoas, não por uma sigla, nem por uma identidade, nem por uma orientação, mas sim por seres humanos. Antes de ser transexual ou de ser o que quer que seja, eu sou a Brunna Valim.

Eu e meu esposo somos um casal heterosexual. Eu me sinto assim, e ele também.

Minha realidade é colocar roupa no varal, brincar com a minha cachorra, beijar o meu marido, cuidar da minha casa, trabalhar. A vida de nós, travestis e transexuais, é uma sequencia igual a de todos. Nós não somos diferentes.

Eu percebo que a visão da sociedade é que é equivocada, e não a nossa. Eles erram muito mais do que a gente.”

31 Jan 15:28

Marcha Mundial das Mulheres









Marcha Mundial das Mulheres

27 Jan 12:58

Ginecólogos y psiquiatras ante el aborto: entre la mentira y la cárcel

by contacto@eldiario.es (Paz Vaello Olave)

"Me tocará, ya en la vejez, volver a coger las armas", dice José Luis Carbonell con convicción, y también con un poco de sorna. El fundador y director de la clínica Mediterránea Médica, con sedes en Valencia y en Castellón, lleva más de 30 años defendiendo el derecho de las mujeres a decidir sobre su maternidad. En su larga vida profesional este ginecólogo ha convivido con tres marcos legales y ha tenido que lidiar con varios procesos judiciales, acusado de realizar abortos ilegales. Y como él, son muchos los profesionales que están dispuestos a saltarse la ley que impulsa el ministro de Justicia, Alberto Ruiz-Gallardón. 

"Las leyes injustas no deben cumplirse", afirma Diego Fernández, director y uno de los fundadores de la madrileña  Clínica Dator, otro de los médicos que se declaran públicamente "insumisos" al anteproyecto aprobado por el Consejo de Ministros el pasado 20 de diciembre. Muchos de ellos acudieron a la embajada francesa a pedir 'asilo sanitario' para huir de una legislación que, de aprobarse tal y como está redactada, en opinión de Fernández "supone el retroceso a una España en la que no existían los derechos civiles".

Fernández añade un elemento más. Sostiene que la reforma impulsada por el Ministerio de Justicia genera una falta absoluta de garantías para los profesionales, sobre los cuales recae la responsabilidad del delito. Por eso, defiende, sólo realizarán las intervenciones "aquellos que tengan una conciencia muy fuerte y unas ideas muy claras".

"Yo pienso seguir haciendo todos los abortos de las mujeres que me lo pidan. No me preocupan las que puedan viajar fuera, sino la mayoría que no va a poder hacerlo porque no tendrá medios económicos. No sé si volveré a realizar abortos clandestinos en las casas o venderé pastillas, ya veré, pero que sepan que por mi parte van a tener una campaña de desobediencia ante esta ley", sentencia el doctor Carbonell. Fernández, en cambio, no quiere plantearse aún de qué forma llevaría a cabo esa insumisión. "Eso significaría resignarse y admitir que va a salir adelante, y yo voy a pelear con uñas y dientes para que no llegue a aprobarse", explica.

"Sé que acabaré en la cárcel"

José Luis Carbonell ha sido el principal introductor del aborto farmacológico en España y en América Latina. El método es sencillo y se puede llevar a cabo hasta las nueve semanas de gestación, lo que engloba la inmensa mayoría de los abortos que se realizan. Consiste en la combinación de dos fármacos: la mifepristona o RU-486 y el misoprostol, comercializado en 120 países para el tratamiento de la úlcera de estómago pero que resulta ser "el más potente abortivo que existe", según ha probado el doctor. En España se vende como Cytotec y, aunque "lo más correcto es combinar ambas pastillas", es el fármaco que utilizan hoy en día millones de mujeres en los países en los que la interrupción del embarazo está prohibida y que prácticamente ha acabado con las muertes por abortos en condiciones infrasanitarias. Por esa razón, la OMS lo ha incluido en la lista de los 300 medicamentos esenciales para la humanidad.

Tras unos años de relativa tranquilidad con la ley de 2010 en vigor, Carbonell prevé una vuelta a las denuncias y a la inseguridad jurídica. "La propuesta del ministro Gallardón es mucho peor que la del 85", se queja. La Ley Orgánica para la protección de la vida del concebido y de los derechos de la mujer embarazada recoge tan sólo dos supuestos –riesgo grave para la salud física o psíquica de la mujer y violación– y prevé un complejo proceso de entrevistas y papeleos para justificar la intervención. El supuesto de malformación fetal desaparece como tal y queda supeditado al daño que genere en la mujer. "Con este marco legal de hecho casi se suprimiría el derecho al aborto, ya que solamente se podría realizar el 1% de las intervenciones que hacemos hoy en día", destaca Carbonell.

"Es una ley disuasoria", coincide Fernández, "que va a generar dos realidades sociales: las mujeres que tengan medios económicos van a viajar a extranjero y van a a interrumpir su embarazo en condiciones sanitarias y legales correctas, y las que no estarán abocadas a un aborto clandestino sin ningún tipo de garantía sanitaria". Al igual que Carbonell, Fernández ha pasado por varios procesos judiciales.

"No hablo como director de la Clínica Dator, porque en ella trabajan muchos otros profesionales que pueden estar de acuerdo o no conmigo, pero yo ante esta ley estaría por la desobediencia civil", concluye Fernández. "Sé que acabaré en la cárcel", remata Carbonell. Pero ninguno de los dos está dispuesto a cumplir "una ley que clasifica a la mujer como un ser inferior, que no tiene capacidad para regirse a sí misma y que debe ser tutelada por unos psiquiatras que deciden por ella si debe abortar o no, lo que supone un retroceso de 40 años", en palabras del director de Mediterránea Médica.

Mujeres víctimas, médicos culpables y alguna trampa

Marta del Pozo, profesora de Derecho Procesal de la Universidad de Salamanca, corrobora desde el punto de vista jurídico los argumentos de estos médicos. La mujer en principio no será penalizada por someterse a un aborto ilegal, ya que está considerada como una víctima, es decir, "una persona incapaz de tomar una decisión libre, voluntaria y consciente y que, por tanto, no puede ser castigada por esa decisión". Sin embargo, destaca Del Pozo, podría acabar siendo sancionada en último término puesto que "sería testigo principal del proceso contra el médico que le haya realizado la intervención". Esta profesora se pregunta si, como contempla la ley para estos casos, se va a perseguir a las mujeres que no vayan a declarar, o se les va a abrir diligencias por falso testimonio en el caso de que no quieran reconocer los hechos.

Pero sin duda quienes más complicado lo tendrán si el anteproyecto del Gobierno se convierte en ley son los ginecólogos y los psiquiatras. "Con el texto tal y como está, aquel médico que no cumpla a rajatabla con los supuestos que marca la futura ley cometerá presuntamente un delito recogido en el Código Penal, y será castigado con una pena de entre uno y tres años de prisión y de entre uno y seis de inhabilitación especial". Además, al ser un delito público, "es perseguible de oficio y lo puede denunciar cualquier ciudadano, con lo que el profesional queda en una situación de inseguridad jurídica total".

Del Pozo recalca que, en contra de lo que ha manifestado el Gobierno, esta ley no respeta la doctrina de 1985 del Tribunal Constitucional, "ya que no pondera los derechos fundamentales de la madre y la protección del bien jurídico que es el no nacido, sino que hace prevalecer al segundo por encima de la primera". Por estas razones, la profesora de Derecho Procesal opina, como los ginecólogos, que se trata de una ley "absolutamente restrictiva, retrógrada, clasista, que nos aleja de Europa y que nos devuelve a los años sesenta y setenta, en los que no había legislación al respecto y morían entre 200 y 400 mujeres al año por someterse a abortos clandestinos…". En definitiva, "es una ley que pisotea y anula los derechos fundamentales de las mujeres y, por tanto, inconstitucional".

Los psiquiatras, en el margen de la ley

Entre los psiquiatras el debate no es si cumplir o no la ley, sino si es posible hacerlo. "En la Asociación Española de Neuropsiquiatría no hemos tenido ni una sola comunicación por parte del Ministerio de Justicia ni del de Sanidad sobre cómo podríamos llevar a cabo la tarea que nos encomienda la ley, que es prácticamente sustituir la voluntad de las mujeres, considerarlas como incompetentes o como enfermas mentales, y decidir por ellas si están en condiciones o no de tener un hijo", afirma Eudoxia Gay, su presidenta.

La psiquiatra considera imposible "predecir fehacientemente que una persona va a sufrir un daño grave y permanente por un evento estresante, como es un embarazo no deseado", de forma que la ley pondría a estos profesionales "entre la espada y la pared". Tal y como ha salido del Consejo de Ministros, según Gay obligaría a los psiquiatras a realizar "prácticas sin base en evidencia científica y, por tanto, no éticas": a mentir, emitiendo un informe para permitir a la mujer interrumpir su embarazo, o bien, ante la duda o el miedo a posibles denuncias, negarle el certificado y obligarla a continuar con la gestación. "Hiciera lo que hiciera, se hallaría en una situación de inseguridad jurídica total". Tesis que confirma Marta del Pozo, que explica que los psiquiatras podrían ser considerados incluso como "coautores o cómplices" del delito de aborto ilegal.

Si a esta dificultad para conseguir un informe favorable sumamos que, como recuerda Gay, "actualmente en algunas Comunidades una cita para una consulta especializada de Psiquiatría tarda hasta dos meses", este trámite podría alargar el proceso y "hacer imposible cumplir con los plazos para un aborto legal". A diferencia de la ley de 2010, que dejaba cierto margen bajo el supuesto de riesgo para la salud física o psíquica de la mujer, al que esta podía acogerse durante todo el embarazo, este proyecto establece el límite en las 22 semanas, más allá de las cuales sólo será posible abortar en caso de riesgo vital para la madre o una enfermedad del feto incompatible con la vida.

"Es un agravio hacia las mujeres y un cuestionamiento de la ética de los profesionales de la salud mental", resume Gay. "Alguien debe de pensar que nosotros estamos aquí para extender certificados al gusto de la moral dominante o por caridad hacia las mujeres".

La alternativa a la insumisión, el compromiso de conciencia

Isabel Serrano es ginecóloga y portavoz de la plataforma Decidir Nos Hace Libres, que agrupa a diversas organizaciones de mujeres, de profesionales –entre ellas ACAI y la Clínica Dator–, de planificación familiar o jurídicas y sindicales. Serrano aporta un nuevo concepto, paralelo a la objeción de conciencia: el "compromiso de conciencia", esto es "actuar con el conocimiento científico existente en favor del paciente para que no ponga en riesgo su salud".

"Sabiendo que la OMS establece que hacer abortos en condiciones de ilegalidad produce muchos más riesgos de enfermedad y muerte para las mujeres, nuestra ética profesional y nuestro compromiso de conciencia nos obligaría a los profesionales a hacer todo lo posible para evitar abortos de riesgo", argumenta. Y sentencia: "Las leyes por supuesto que importan, pero nosotros tenemos un deber sanitario que es evitar sufrimientos y riesgos innecesarios".

La ginecóloga cuenta que este compromiso de conciencia es un concepto sanitario, no jurídico, habitual en otros países. Marta del Pozo aclara que ahora mismo en España "no está contemplado como tal en el Código Penal como atenuante o eximente", aunque, de ser alegado por los médicos en los procesos penales por abortos ilegales, "podría, en su caso, ser asumido por la jurisprudencia encajándolo en el correspondiente artículo". En todo caso, resultaría fundamental que no fueran hechos aislados para que "no se pusiera en peligro a los profesionales, sino, al contrario, se buscara la forma de protegerlos", matiza Serrano.

Las palabras de José Luis Carbonell resumen el sentir de la mayoría de los implicados en este tema: médicos, psiquiatras, juristas: "Esta ley está en contra de la mayoría de la sociedad, como demuestran las últimas encuestas" y, cuando eso ocurre, "no hay más opción que rebelarse y desobedecer civilmente, por mucha mayoría absoluta que tenga el Gobierno".

27 Jan 12:58

Un hospital público de Madrid subcontrata el servicio de anestesiología a sus propios empleados

by contacto@eldiario.es (Raúl Rejón)

Son jefes de servicio en nómina de hospitales públicos cuya gestión la Consejería de Sanidad ha cedido a una empresa privada. Y también titulares de una sociedad a la que estos mismos gestores subcontratan los servicios de anestesiología. Como matrioskas, los negocios privados crecen, uno dentro de otro, pagados por los presupuestos de la Comunidad de Madrid.

El hospital Infanta Elena de Valdemoro, a cargo de IDCSalud, encargó la labor de los anestesistas a Medanest XXI el 12 de noviembre de 2007. Los administradores solidarios de esta sociedad son Alejandro Mayor Cacho –jefe del Bloque Quirúrgico del Hospital Infanta Elena– y Luis Enrique Muñoz –jefe de Anestesiología en la Fundación Jiménez Díaz–. Ambos hospitales pertenecen a la red pública sanitaria de la Comunidad de Madrid y están gestionados por la empresa IDCSalud (ex-Capio).

Según reveló la fiscalización de la Cámara de Cuentas sobre el ejercicio de 2011, ese año el importe de las facturas ascendió a 649.992 euros. Más allá de este contrato, los facultativos mantienen su sueldo como empleados de IDCSalud.

La inauguración oficial del centro fue el 24 de noviembre, aunque el reclutamiento había comenzado ya el 16 de septiembre de 2007: "Empresa de servicios médicos en Madrid necesita anestesiólogos para nuevo hospital de aprx. 100 camas" era el anuncio, con la siguiente referencia: luisMuñoz/luisema1@mi.madritel.es/medanest XXI.

Prórrogas cada año

Medanest XXI está encargada por ese contrato del "estudio, diagnóstico, tratamiento, rehabilitación y control de las anomalías y enfermedades que son de la competencia de los médicos de anestesiología y terapéutica del dolor a todos los pacientes que sean atendidos en el Centro", según pudo confirmar la Cámara de Cuentas.

Se fijó una duración del contrato de un año, que se ha ido prorrogando hasta la actualidad. Es decir, se ha encargado de conformar la unidad. En la memoria de 2012 del hospital se da idea del volumen que supone esta subcontratación: 4.947 consultas de preanestesia, 490 consultas externas de la Unidad de Dolor, bajo la coordinación del doctor Alejandro Cacho, con 15 médicos adjuntos en su organigrama. "El servicio es nuestro y la responsabilidad, nuestra", contestó a eldiario.es a un portavoz de IDCSalud.  

Entre esos 15 nombres que cita la memoria completa del Infanta Elena, aparece el doctor José Luis Ayala, quien en ese año 2012 es reseñado también como coordinador del Bloque Quirúrgico y jefe de Servicio de Anestesia del Hospital Rey Juan Carlos (Móstoles). Un centro de titularidad pública cuya gestión sanitaria privatizada fue adjudicada por la Consejería de Sanidad a IDCSalud.

Estos tres anestesiólogos: Alejandro Mayor, Luis Enrique Muñoz y José Luis Ayala, forman la junta directiva de otra empresa llamada Medanest Médica con el objetivo de "introducir un modelo de gestión moderno, seguro y eficaz a la provisión de servicios anestésicos". Así ofertaban puestos de trabajo en noviembre de 2008: "Se necesitan anestesiólogos para trabajar en Madrid y alrededores. Hospitales públicos y privados. Interesantes ingresos anuales. Posibilidad de dedicación completa o parcial". La referencia era "Luis Muñoz/luisema1@ono.com/medanest medica.

El hospital Infanta Elena de Valdemoro funciona como adjudicación administrativa. La empresa encargada de su gestión (IDCSalud-Valdemoro) recibió en 2011 más de 43 millones de euros de la Consejería de Sanidad. A pesar de que las cláusulas contractuales especifican que la subcontratación de servicios sanitarios requiere la autorización de la autoridad sanitaria, el SERMAS asegura que "no tiene constancia de posibles solicitudes que hayan podido hacer empresas concesionarias".

27 Jan 12:53

Photo



26 Jan 13:44

Relatam mais 20 casos de repressom política espanhola contra independentistas galegos/as em 2014





260114 repressom21 independentistas processadas neste primeiro trimestre do ano enfrentando petiçons de vários anos de prisom e desproporcionadas multas económicas.


21 militantes independentistas afrontarám oito juízos políticos neste primeiro trimestre do ano. As penas as que se enfrentam oscilam desde as petiçons de anos de prisom a elevadíssimas multas económicas ou arrestos domiciliários.

A continuaçom detalhamos os juízos que se avizinham e segundo vaiamos tendo constância das concentraçons iram-se publicando neste web e nas redes sociais.

A leitura que fazemos desde o Organismo Popular Anti-repressivo Ceivar é que estas mobilizaçons som a evidência que de o Estado está molesto com a ampla mobilizaçom á que está a responder o Povo galego ante as suas aldrajens e a solidaridade com a que vimos respostando ante cada detençom e com cada preso político. Nom é momento de desanimar-se se nom de pensar e de actuar coleitivamente. SE NOS TOCAM A UMHA, TOCAM-NOS A TODAS!! STOP JUÍZOS POLÍTICOS!!!

28 JANEIRO

Nesta data, tanto XPM como P. enfrentaram-se a um juízo no que supostamente som acussados de “agressons” e “desordens” produzidas quando a Polícia estava a registrar a casa de MNP. A petiçom é de 2000 euros para cada um assim como umha pena de um ano e seis meses.

Dia 28 Janeiro
11:00 Julgados de Fontinhas (Compostela)

30 JANEIRO

O 30 de Janeiro, MNP, MOL e ARP assistirám a um juízo penal como acussadas de sete pintadas em Pontedeume realiçadas supostamente em 2008 dentro dumha campanha contra a destruiçom do litoral galego.

Para cada umha das processadas pedem-se mais de 7.600 euros por este suposto delito de danos.

Dia 30 Janeiro
12:00 horas nos Julgados Provinciais de Corunha
 

06 FEVEREIRO

FBS respostará polos supostos cáregos de “agressom” e “desobediência á autoridade” no contexto da Taça de Galiza de baloncesto em setembro de 2013 e no que o jovem portava umha bandeira da Plataforma Que voltem para a Casa!.

 Nesse dia FBS foi objeto de violência policial e agora enfrenta-se a vários dias de arresto domiciliário e a umha petiçom de multa.

Dia 06 de Fevereiro
10:45 Julgados de Fontinhas (Compostela)

                                                                                                   07  FEVEREIRO

 O veterano militante independentista AE, vera-se submetido a um juízo político o dia 07 de fevereiro polo delito de “enaltecimento do terrorismo” quando portava umha foto com o rosto dum preso político galego.
Dia 07 de fevereiro
10:30 Julgado de Betanços
 
 
 

20 FEVEREIRO

FM está acussado supostamente dum delito de “roubo com força” quando nos preparativos do Dia da Pátria de 2013 arrancou a faixa dumha empresa privada com o objetivo de recicla-la e ponhe-la ao serviço comum. Expom-se a umha multa de 2000 euros.

Dia 20 de Fevereiro
10:45 Julgados de Ferrol

25, 27 e 28 FEVEREIRO

12 pessoas estarám no banquinho dos acussados por supostos delitos de desordens, atentado e resistência contra a autoridade, etc produzidos nos altercados da contra-manifestaçom do coleitivo espanholista Galicia Bilingüe do 2009.

As processadas, junto outras dúzias, exigiam respeito para a língua galega.

Dias 25, 27 e 28
Julgados de Fontinhas (Compostela)
 

3, 4 e 5 MARÇO

Estes dias de Março na Audiência Nacional, o preso independentista Hadriam Mosquera respostará a um juízo político polos cárregos de “pertenência a banda armada” e “depósitos de explosivos”.

Dias 3,4 e 5 de Março
Audiência Nacional
25 Jan 21:13

Se as mulheres tenhem país...

by Lucia Lopez
Foto roubada da rede

Por Susana Sánchez Aríns

De as mulheres termos país, existiriam leis que nos protegessem, educação que nos libertasse, estimação que nos figesse felizes. Porém, vista a realidade que nos envolve, é provável que este não seja país para mulheres.

Esta é a reflexão de Mary Wollstonecraft na sua novela Maria. Cumpre com ela uma necessidade perentória: oferecer às mulheres que serão uma experiência que a ela nenguma outra lhe legou. Não porque conhecimentos coma os dela não os tenha havido ou não os houvera no seu tempo, mas porque as canles de comunicação entre mulheres estavam cegadas pola lama da dominação patriarcal.

Mary Wollstonecraft foi atacada polo mesmo vírus que tem infectado outras mulheres: a urgência de evitar-lhe a uma futurível filha a cegueira própria, exercer a sororidadeantes que a maternidade.

Na novela, a protagonista homônima convida às leitoras a conhecer as circunstâncias que figeram acabar a sua vida como louca num manicómio. Porém, há uma narratária concreta: a filha sequestrada polo pãe. A autora, para estender o abano social (Maria é de classe acomodada vinda a menos) dá oportunidade a outras vozes, mulheres com as que a protagonista encontra nas suas peripécias, de elas contar as suas diversas e tão parecidas circunstâncias.

Entre uma e outras desvendam, para aquelas que hão (havemos) de vir, a realidade do mundo:
Com a escusa de proteger a moral, a sociedade, a família, a tradição, o país e mesmo as mulheres, as leis estão construídas para garantir a tirania do homem sobre a mulher, considerada ser inferior. A única maneira de Maria evitar a sua indigna situação familiar é casar; casa pensando que escapa e entra numa maior prisão, da que só pode fugir afundindo a sua honra na lama. Ai, filha, a mim ninguém me contou que o matrimónio é uma armadilha!

E, mão a mão com as leis, a mã educação. Mulheres aprendidas a não fazer nada, a calar e obedecer, a ser ignorantes e parecer bobas de ser inteligentes. Mulheres incapazes de gestionar a sua própria vida e a sua independência. Virginia Woolf leu esta novelinha quando escreveu sobre a irmã de Shakespeare. Seguro. Ai, minha meninha, não temas os teus pensamentos!

As mulheres não deixam de ser escravas submetidas a um amo, que pode ser tirano, que pode ser paternalista, que pode ser mesmo afável, mas que não deixa de ser amo. A diferência entre umas mulheres e outras é a sua escravitude ser privada (propriedade de um marido atravês do matrimónio) ou pública (prostituídas para gozo de maridos -e outros- fora do matrimónio). Ai, minha prenda, não consintas ser a leira de outro!

A violência como continuum vital para a maioria da povoação feminina. Pode ficar (?) no simple desprezo, como no caso de Maria, ou pode chegar à cousificação mais besta, como no caso de Jeminna. Mas quase todas as mulheres que transitam pola novela, recebem como pílula no seu tratamento diário, condescendência, engano, isolamento, desgabo, crueldade, maledicência, abandono. É simples, corujinha, quem bem te quer, não pode fazer-te chorar!

A maternidade como arma de opressão. Punhalada que amarra esposas a matrimónios amanhados, cuitelada na que os homens decidem se querem ou não responsabilizar-se, em que medida, e como. A serventa expulsada por prenhar após ser forçada polo senhor da casa; as filhas ilegítimas levadas para amas de cria; as apócemas abortivas ingeridas à força por meninhas assustadas. Ai, minha rosa, só a mulher pode decidir sobre o seu corpo, que ela vai suportar toda a responsabilidade!

E a loucura. Porque esquecemos muitas vezes a educação sentimental que levamos séculos a receber: a diferente é uma frígida, é uma histérica, está tola, é uma doida. Ai, minha garavança, não és louca por acreditar na tua dignidade!

Todo isto e mais reflicte Mary Wollstonecraft em Maria, escrita com a declarada intenção de denunciar a situação das mulheres na sociedade inglesa do XVIII.

Pode ser que as cousas tenham melhorado desde 1798 em que a obra foi publicada. Porém, leio a proposta de penalização do aborto, ultrajantemente titulada Ley de Protección de la Vida del Concebido y de los Derechos de la Mujer Embarazada, e como Mary Wollstonecraft há 200 anos, pergunto-me se as mulheres teremos país.

Mary Wollstonecraft: Maria. Ou os males da muller.
Tradução de Mª Fe González Fernández.
Hugin e Munin, Compostela 2013




25 Jan 21:05

Ceia-concerto da SDC do Condado com o folque rústico da Bagunda





2014-01-25-A BagundaA Bagunda promete "folk rústico para mover os pés" para a ceia-concerto que organiza hoje a Socidade Cultural e Desportiva (SCD) do Condado. O objectivo desta actividade, ademais de passar um bo rato, é recadar fondos para a organizaçom do vindeiro Festival da Poesia no Condado.


Esta primeira ceia do ano, que se celebra hoje sábado, 25 de janeiro, na Casa da Cultura de Salvaterra de Minho (Rua Rainha Dona Urraca, s/n), abre un ciclo de actividades que a SCD do Condado irá anunciado ao longo do ano e que incluem música, teatro, artesanato, formaçom ou festas populares.

A ceia começa às 21:30 hh. e inclui sopa, guiso de luras com patacas, torta de maçá e vinho do Condado. Ao finalizar, e chegado desde Vigo, o grupo A Bagunda oferecerá o seu folk "autóctono republicano" para mover os pés de todas as pessoas assistentes à ceia. A SCD anima ao público a levar os seus instrumentos para umha repichoca ao final da actuaçom.

As ceias-concerto de 2014 incluem umha novidade: a entrada para pessoas paradas. Se o preço da entrada é de 12 euros, os trabalhadores e trabalhadoras desempregadas podem acceder com um preço reduzido de 8 euros. A SCD do Condado que solidarizar-se com esse 21,28% de povoaçom galega em idade activa que nom pode acceder ao trabalho ponhendo-lhe um pouco menos complicado acceder a esta actividade.

A reserva de entradas pode efectuar-se escrevendo ao endereço de correio electrónico info@scdcondado.org ou chamando ao 646 959 587.

25 Jan 20:56

miyuli: I’ve been spamming twitter with my silly Disney/Pixar...











miyuli:

I’ve been spamming twitter with my silly Disney/Pixar genderbending sketches so I thought I’d clean some up and put them here as well~ (I also did some Frozen genderbends) This was fun! 

25 Jan 20:27

Mi -nuestra- genealogía de la agresión sexual

by Pikara Magazine
Leía un artículo sobre violencia sexual y de pronto me di cuenta de que había sido violada. Un gran depósito de agua cae sobre mi cabeza en cámara lenta. Se desatan sinapsis, hipervínculos, corrientes eléctricas de sangre fría. Algo se articula en mi mente, algo que había sido omitido.