پازل درست کردن برای من‌ی که در موقعیت‌های از حد عادی پیچیده‌تر آدم صفر و یکی می‌شوم، تمرین خوبی‌ست. پازل بزرگ آدم را مجبور می‌کند که قدم‌های کوچک بردارد. هیچ راه دیگری وجود ندارد. نه میان‌بری نه معجزه‌ای. مجبور می‌شوی وقت بگذاری برای هر تکه‌ای که شاید اصلن به چشم نیاید، اما تاثیر گذار است. تکه‌ای که در نگاه اول هیچ است در برابر غیر‌ممکن پیش رو. همین پای‌بند شدن به آهستگی و پیوستگی و وفادار ماندن به روند، برای من که همیشه آدم بر‌هم‌‌ریختن و تغییر‌های بزرگ و قدم‌های بلند و یک دفعه‌ای بوده‌ام، برای من که همیشه خواسته‌ام یک شبه به هزار جان کندن همه چیز را حل کنم، درست کنم، عوض کنم، اتفاق جدیدی‌ست.
